Page 72 - Carmina - Poesie latine

50 sanguineo caligantes a lumine solis.
Omnia nox tandem sublustri condidit umbra.
Ducebat vigilem in tenebris custodia noctem
servorum passimque iacent et multa volutant
mentibus: hunc torquet rabies, hic pallida morte
55 ora gerit iam iam fata impendentia gustans.
'I'res simul in celsa custodes rupe fuerunt
forte viri. Foliis instrata est terra cubile.
Hinc capita exsertant, oculis atque omnia lustrant,
anfractusque umbramque cavam tenebrasque silentis,
60 et castra adsidue facibus lustrata coruscis.
«Eia agite» ex illis loquitur, vocemque remisit
horrendam, puncto gladiator sanguine pictus –
olli ingens vultum rictus supereminet ursi
atque ursum, infandum, credas audire gementem –
«non aliae similique vices sint more tuendae:
65 sanguine cras atro tandem satiabimus enses,
cras moriemur» ait. «Quotiens e montibus altis
vidimus auratae surgentia cornua lunae,
ex quo me, dulce est meminisse, Vesevus et acrem
mons turmam excepit perfracto scilicet illo
70 quem memorant ludo. At tu, dure lanista, iacebas
fusus humi, multa fixus praecordia morte.
Ut te singultantem ulti conspeximus, ut te
purpureos laeti fluctus animamque vomentem!
Nos dumi gelidaeque feros habuere cavernae.
75 Tunc animas iterum iuvit sumpsisse redemptas
utque lupos silvis et libertate potiri.
Sed nares teter noctesque diesque cruoris
sollicitabat odor. Rubro dea lumine Bendys
insinuans tacitum nemorum per septa calorem
80 ad caedem Ciconas Bessosque adque arma vocabat.
Nec non saepe fugacem oculis somnum abstulit ingens
vox nobis audita soli penetralibus imis,
aridus et subito fragor et tremuli ululatus.
Tympana pulsa tonant, retonant cava cymbala circum
85 mugitusque interdum auditur et ira leonum.
Tu celebras, dea saeva Cotys, tu saxa, Sabazi,
montis inaccessi: vobis locus ille remugit.
Quin etiam mons ipse deus; namque intremere omnem
sensimus aut acri temptantem sulphure nares
90 exhalare leves nebulas atque addere vires
viribus. Ast aditus montis Glaber obsidet omnis
scilicet atque fames necat improba mirmillones.
Nox erat et toto deus ille cacumine nutans
increpitare viros fremituque lacessere caeco.
95 "Ite" videbatur deus inspirare "ferite,
caedite". Mox velut indignans et nostra recusans
pondera proiecit. Tum nos per lubrica montis
labimur et recta ferimur petimusque quieta
100 castra. Sat hic credo gladios hausisse cruoris.

72