Page 70 - Carmina - Poesie latine

At fons haud longe querula crystallinus unda
95 visus abesse. Ter ille caput conatus et aegrum
tollere corpus humo et cubito fulcire, ter haesit.
Interea lunae quaedam surgebat imago,
quae loca suffiret nebulis et sulphure late.
Tum coram vidit virides astare columnas
100 et patulo patrias agnovit vertice palmas;
aera camelorum resonant ubi pendula collis,
udum ubi fons unda subterlabente papyros
murmur agit: notis miscentur vocibus aurae.
Tum dirae facies illum clamare volentem
105 continuo cohibent; Numidis nam saeptus Hiempsal
ipse suis, palma visus sedisse sub alta.
Ille viam rivo longam solatur et umbra
applicitus trunco; quin procubuere cameli
et Numidae circum per gramina membra dederunt.
110 Quos omnes notosque viros torvosque camelos
in se conversos et defixisse videbat
in se reflexis oculos cervicibus uno.
Unus aquam longis gelidam ducebat Hiempsal
haustibus, et nondum tacitus respexerat; at iam
115 cervices flexas oculis oculosque secutus,
vertere se coepit: subito cum gurgite palmae
corruerunt haustae; rarescunt litore formae;
nullum litus erat: notoque in carcere caecum
singultim recidens hinc illinc gutta vocabat.
120 Nequiquam: vincti sunt artus compede mortis.
Vivit dira sitis; resonant singultibus aures.
Immo age: nec prope nec procul inde tumultus equorum
ingruit: ipse fugit per inhospita tesca rapitque
verbere cornipedem; sequitur cita turma citatum.
125 Arduus ille micat; volat usque volantibus illis:
sed pigrior mutare pedes equus, atque reniti:
extremum sistit saxeo compar ostento.
Tum properare pedes; tum ferrum stridere; clamat;
et lucem rapit atque eliso gutture linquit.
130 «Ten mihi sex vixisse dies?» ita servus, et angit:
«Durus eras,» inquit «sed durior, Hercule, Roma est».

70