Page 76 - Carmina - Poesie latine
P. 76

Tum querna devincta caput pia fronde sacerdos
            255    obscuraeque sinus pallae succincta fluentis
                   Nocte satos longinqua ferox dimisit in arma.
                   Ast ego qui potui tantum tolerare dolorem?
                   Immo propter aquas fluvii tum laetus habenas
                   adducens, memini, sedatis gressibus ibam.
            260    Portitor arborea labens e lintre canebat
                   cui respondebam festivus ab aggere cantu.
                   Respicio patriumque nigra caligine lucum
                   fumantem exsuperant tum primum cornua lunae».
                        Cantabant rauci tenebrosa per omnia galli
            265    ac quarto increpuit tremebundum bucina cantum.
                   Tertius hic custos canum caput exserit umbra
                   squallidus, incanam fusus per pectora barbam
                   et maciem ac frontem famoso stigmate punctam
                   sideribus puroque dedit cognoscere caelo.
            270    Haec tum corde senex effundit verba profundo:
                   «O socii, quam triste sonant utriusque querelae!
                   Credo equidem, nec enim tu, Thraex, expleveris iram
                   nec tu, Galle, domum (melius servasse) videbis.
                   Heu minus ipse miser, quamvis et terga flagellis
            275    secta geram et scriptam fatali carmine frontem.
                   Sed nec iam tumidum tristis circumtonat ira
                   nec gracili me voce ciet non tactilis umbra.
                   Ecquid enim doleat mihi mens effeta doloris?
                   Cui tandem irascar? Vos qui vigilatis in armis
            280    adversi, premitisve genu ferroque secatis
                   hostem quisque suum et posito praeluditis ense
                   postera sopito miscentes praelia corde,
                   non hostis reor esse mihi, nil morte minantis
                   tristius optanti nil morte beatius ipsa.
            285    Quid bona vos refert animis adferre malignis?
                   Men iactura rogi, sublime putrescere corpus
                   men moveat? Veniet – mentem praesagia tangunt –
                   a! veniet longinqua dies cum facta parentum
                   esse infecta volent gnati tardique nepotes
            290    et frustra corvos servorum membra reposcent
                   instaurativo celebrantes funera fletu.
                   Sic lacrimis subeam, Romane, piata futuris
                   supplicia et iam nunc sero per saecla petendam
                   dem veniam et pacem. Quamquam quis acerbius usquam
            295    servitium passus? quis me vehementius optet
                   quod placide meminisse licet mortalibus aevum
                   effluere ex animis et conscia fallere corda,
                   heu cum fucato puerum me corpore mango
                   vendidit edoctum quasdam, quem cernitis, artis?
            300    quid mediastinus tulerim, quod saevius ipso
                   servorum imperium domino? quod conpede vinctum
                   et glacialis hiems et torrida laeserit aestas?
                   Duras nempe fores conservas iure vocavi,
                   nempe molam tritis distendens cingula costis

                                                           76
   71   72   73   74   75   76   77   78   79   80   81