Page 192 - Carmina - Poesie latine

CANIS

Errabant homines rari sub sole, novaque
a tellure nihil, nisi delituisse, petebant:
raro occurrebat simili per inhospita genti
turma bipes, ac tum praeter cunctantibus ibant
5 passibus: at matres riserunt matribus ultro,
atque hominum scymni, dum grex ignotus abiret,
respectaverunt inter se longa tuentes.
In specubus latebrae: quin et secreta paludum
quaerebant et fulta suis magalia vallis.
10 Namque ferae desertorem feritatis homullum
obsessum fremitu tristes et fraude tenebant,
qui pedibus mallet binis errare vacillans
altaque spectaret, magnasque addisceret artes,
dum tacet et nec agit quicquam nec somniat idem:
15 cogitat. Hoc uno nam se differre videbat
ille feris, quod se deberi sciret et omnes,
quamvis ignaros, incerto tempore morti.
Hic hominem pressus iampridem terruit anguis:
hinc in perpetuum praesenso pallida leto
20 ora, suumque animo sanguen vitreaeque renato
sunt lacrimae, nutansque in culmo risus eodem,
ut calyci flos est, ut fiori proxima baca.
Solus homo vitam medio degebat in hoste
hostilique famem praeda tolerabat, et ibat
25 excudens silices, sumptis de flumine cultris,
venator. Mensae verrebat pastus ab antro
relliquias, nudata ferinis dentibus ossa.
Quid post ille? Super collecta fronde iacebat
expectans misere dum dilucesceret, ac nox
30 secum summotos in lucum ferret ab antro
hostiles tandem gemitus iramque ferarum.
Quippe incerta quies, et multa nocte tumultus
caecus, et in trepidis numquam non somnia rebus.
Quin si quid tenebrae summissa voce silebant,
35 tum vero vigiles aliqui veniebat ad aures
malarum crepitus, tum limine murmur in ipso
circumrodentis frangentisque ossa leonis.
Nec fuit iste leo: nam noctu saepe revisens
membra pilumque lupo similis comparuit omnis:
40 qui quotiens loca compleret silvestria late
luna nec esse feras tutis pateretur in umbris,
conspicuum longe longis ululatibus antrum
ipse videbatur magis et defendere praedam
prudens atque suis epulis prohibere latrones.
45 Tum lupus assuevit profugae vestigia gentis
sectari, solitamque dapem nova fregit ad antra:
tum notum crepitum malarum expavit homullus
ipse minus, puerisque feram minus esse timendam
si sibi non aequam, at saltem ratus hostibus hostem.

192