Page 189 - Carmina - Poesie latine

Unde etiam frustra surdas intendit habenas
rector et in caput, heu! miser, excutitur pilento.
Non iunci tremor enodis foliive susurrus
ariduli perterret equum, non mobilis alni
155 umbra, sed annorum praecepti milibus ante
multis et caeci fremitus oculique minaces,
inque suo memorem recubantes corde leones.
Quamquam non soli, sonipes generose, leones.
Vidisti magno repentes corpore sauros
160 arboribus vesci totis et sternere silvas,
maioresque fide caelo volitare chimaeras.
Nos effossa quidem monstrosa tremiscimus ossa,
tu, credo, refugis subita pavefactus ab umbra.
Qua fluere Argentum spatioso flumine dicunt
165 aequoraque atque herbis undantes findere campos,
plurimus huc illuc it grex fugitivus equorum,
qui tua, Libertas, quondam videre vocati
pilea, quive iubas dederunt effundere ventis
invito domino, fratrum vexilla secuti.
170 Omnes servilem postquam posuere coronam,
silvestres animos et vitae sensa prioris
prorsus equi memores desueto corde resumunt.
Dilabuntur ibi mores nebulaeque recedunt:
apparet rerum praeformidata vetustas.
175 Hos placide magno pascentes agmine culmos
perculit interduro temere pavor, atque gregatim
illinc praecipiti sese eripuere tumultu.
Iam sine fine viam pedibus crepitantibus urgent,
iamque volant spatiumque vorant. Non saxa morantur,
180 non praerupta fugam: saxis inliditur agmen
aut alto sorptus grex permiscetur hiatu.
Hinnitu permixtus adest et pulvere nimbus.
O miseri, si qua procul armentarius egit
semiferas pastum pecudes hiberna metatus
185 atque illac querulos durat sub pellibus imbres!
o miseri quibus auditus fragor ille propinquat
par adventuro flammis equitantibus igni!
Mox et adest et abest, terit et rapit omnia turbo.
Quid fuit? Emersum palantibus improviso
190 ostendit vetus immensam megatherion umbram
immensaque ruens umbra fugientibus instat.

Planities et campus equis placuere iubatis,
villosis ovibus montes et culmina nuda
durataeque nives rigidaeque Aquilone pruinae.
195 Ipse Aquilo denso vestivit vellere sensim
inspirans ovium tremibundis frigora tergis,
ipse et in aeria balantes rupe monebat,
frigora vitarent modo, nil aliunde timerent.
Montivagum vero ventum iam vallibus orti
200 fugerunt homines, durum genus. Hinc ubi primum

189