Page 191 - Carmina - Poesie latine

At soli potior si quando occurreret hostis,
tum subito martem lituique tubaeque canebant,
tum limae rigor et serrae non rasilis horror
255 ex iugulis uno suis erumpebat hiatu:
scit lanius rectaque petens praecordia culter!
Heu miserum mensis qui se devoverit ultro!
sive coquos nocuit non praevidisse futuros.
Subus erat sedes sub caelo dura palustri:
260 cum letalis hiems et silvae plangor onustae
appeteret, glandemque ultro demitteret ilex,
tum gelidis acti ventis perrepere dumos
consuerunt et in ignavos pinguescere somnos
atque famem dape festina satiare futuram.
265 Sic hiemi superesse quidem potuere soporae,
inde sed ingiuviem traxit morosa suum gens
atque adipem et multo gratos nidore botellos.
Nam vos non prisco vestistis tempore vobis
vellus, oves, adipemque, sues. Nos iuvit equorum
270 ille pavor; nos praecipiti rapit ungula plausu:
ictu cornigerae trahitur grave frontis aratrum
nunc cytisusque, boves, nostros lactescit in usus.
Nosque ovibus lanas augemus et ubera vaccis:
non montes ovibus, subus querqueta vetamus:
275 prata damus nos bubus, equis damus aequora camporum:
at vobis, asini, paleas et verbera tantum;
nil nisi clitellas et iniquo pondere saccos.
Degenerem temnunt, nisi quod non rusticus odit
consortem tuguri, socium non spernit opellae;
280 doctus et a misero sensim miser, illud in ore
semper habet, Satis esse cito si sat bene; numquam
festinat; sedet expectans, dum detonet imber;
non acuit rediens a iacto semine falcem».

Argumentum poematis: Quales fuerint pecudum, antequam deprehenderentur et mansuefierent, habitus et quasi
naturales notae et quae maxime earum propria nobis potissimum cesserint in praedam atque usum.

191