Page 196 - Carmina - Poesie latine

CASTANEA

En tibi castaneae, lenis quas saepe rogasti.
MARIAE IOANNES grato animo d.d.d

Tertia nox idus anteit iucunda novembres.
Martinum celebrant. Circum de more sagatus
ibat equo: primo laedebant frigora morsu.
Obvius est equiti mendicus. «Da, bone, victum».
5 «Assem habeas, assem valeas: non aestimor assis».
«Da pannum saltem, sagulo bene fote, rigenti».
«En tibi dividuo scindatur paenula dono».
Huic hiemes aestate, Deus, variare dedisti.

Hac de nocte novum fas est depromere vinum.
10 I, terebris atras viola, puer, ordine cupas;
namque omnis vini faex expurgata resedit.
In lacubus potuit fremitu mussare perenni,
in cupis silet et posita deferbuit ira.
Nunc gemit ampullae quatiens singultibus ora,
15 nunc illo vitrei calices rubuere liquato.
Martinum celebremus: hiems bene vertat egenti.

Nulla petant hac nocte nucem convivia frustra
castaneam. Quaedam est atro suspensa camino
sartago: cribrum deceptus imagine dicas:
20 huc defunde nuces torrendasque inice flammis;
at tenui corium prius hiscat vulnere cultri.
Ni facias, anima tibi nux displosa calente
quippe sonet, fors et te laeserit. Ergo age, cribrum
concute et adspira nucibus salientibus ignem.

25 Iamque fere crepitant ambusta putamina, iamque
ulcus hiat summumque cutis diffissa cicatrix
detegit et fracidam (digito modo contere) carnem.
Tum lanx panda capit, tostum quae spargit odorem
exedrium mulcens. Hiemis salvete sodales,
30 crustula potorum, tuguri bellaria, panis
speustice! salve, hiberna seges montanaque messis!
Ecquam monticolae consumant frigore pultem?

Cum sarcire cupit centones vilica, cumque
iuniperus resonat, brumae praenuntia, turdos,
35 arbore tunc quidam quasi delabuntur echini
atque nucem patuli spinoso e cortice fundunt.
Huic est laetus, equis est qui color optimus et quo
non magis intonsae delectet virginis alter.
Hanc gens tota legunt, pueri flavaeque puellae,
40 per iuga repentes et per declivia montis.

Cumque die surgunt et saccos frugibus implent,

196