Page 198 - Carmina - Poesie latine

cum plueret guttis, soles orerentur in umbris!»

«Quis lunam neget ire via? quae noctibus ambit
90 et superat montes, devertit lassula numquam:
sic me semper amat mea lux nec vertitur umquam».
«Ei mihi, quae coram Mortem sim visa videre,
cum discedentem vidi; nec dicere quivi:
―Quo, crudelis, abis?‖ nec: ―Quando, vita, redibis?‖»
95 Haec alterna canunt: cantus levat ille laborem,
ut vires tenuis quantumvis vappa ministrat.

Nunc habeat duram pistrinum, vilice, messem:
frange molis, pistor; pro saxis redde farinam.
Quam subigat mater, seu vult properare placentas
100 - has roris foliis inspergit multa marini
et iubet, umentes oleo, flavescere furno -;
seu tenues lamnis claudit candentibus offas
quae fragilem referant crepitum sub dente papyri;
seu puls in quadra de pleno fumat aheno.

105 At pluviae rubras magno cum murmure plectunt
castaneas; aquilo fugat imbres, frigora ducit.
Venit hiems: frondes in silvis verre caducas,
turba minor, plenis convecta corbibus intus:
Non alio posthac gaudebit bucula lecto.
110 Festinate, prius, pueri, quam candida caelum
auferat et terram, nix omnes una colores;
et cani rigeant in cano pulvere montes.

Tum pia rugoso truncum iam cortice mater
imponitque foco sarmentisque exstruit apte
115 et farcit foliis arentibus: omnia gluma
abtegit exigua crepitantemque excitat ignem.
Dein nigro tremulam patinam suspendit ab unco
observatque diu, dulcem dum cauta farinam
laeva manus sensire friat, haeret lingula dextrae.
120 Expectant simul ore pater puerique faventes.

O miseros nimium, gelidis si montibus absint
castaneae! veniunt illis namque arbore ab una
omnia, gluma dapes frondes ramalia caudex,
arbor et una famem miseris et frigora pellit.
125 Nocte licet ningat tacita: iam dissilit ignis;
nocte licet ventus stridat: iam muttit ahenum.
Ac positos grandi pueros pater admonet ore:
«Cum nix multa cadit, veniet nux multa, camilli».

198