Page 194 - Carmina - Poesie latine

tu quoque, simiolus versuto pollice dexter.
Quod secus est: namque ille nuces, tu sidera servas».
Hinc noctuque lupus coepit servare diuque
limen: at hinc etiam atque etiam maiora petebat:
105 «Utere me socio. Tacitus quandoque tacenti
obsequar, adque pedes proiectus crura iacebo.
Res video fieri semper te deside magnas.
Per caelum nubes ego, tu ventura sequeris.
Iamque habilem vocem qua tu comprendere suesti
110 quidlibet hiscentis digitis quasi mollibus oris,
agresti rudis hanc imitari gutture coner:
beluaque ignorans me mutavisse loquellam,
subsultim vestro baubantem more tremiscet».
Hinc loquitur, minitabunda sed voce videtur
115 usque loqui lupus invite. Tum plura petebat:
«Utere me comite et socio: nam dedecet unum
me vesci, grata minus hac sine pulvere, praeda.
Sit labor amborum, quando hinc est victus utrique.
Me comitem venator habe, perque omnia ducam
120 arguto quasi fila legens erratica naso.
In lustris catus aut intra fruticeta latentes,
ancipiti quatiens tacitum molimine corpus,
monstrabo tibi saepe feras: tibi iussus apertum
detrudam in campum, certae mox praemia fundae:
125 aut et agam celeres celer, et pede praepete vincam
exanimes: nec plura tamen, quam sponte dedisti,
iure meo repetam: iam iusto foedere certum est
id satis esse mihi, si quid tibi forte supersit».
Belua quaerenti socio memor adfuit olim
130 (tessera tum vero data et est accepta vicissim)
scymnis saepta suis, summo quae pignora dente
singula pertulerat, tacitoque haec ore precata est.
«Nonne tibi pueri tepido versantur in antro?
Ne scymnos uri vento neve imbre madere
135 nunc patiare meos: parvis des, optime, parvos
ludorum socios, ipsos et ludicra, dono.
Tolle, seda pullis dulcem ne distrahe matrem.
O quam ridiculos mansuefactosque videbis
atque catos! Age, quod neutros taedebit, adopta!»
140 Sic matrem securus homo deduxit in antrum
et fetus, proprio catulos ac nomine dixit
pullos atque CVanem CVmulata prole parentem.
Hinc nobis canis est, multis ex hostibus unus
non hostis neque mancipium neque verna, sed hospes.
145 Salve, fide canis. Quisnam mentitur ali te
ancipitis quaestu caudae vocisque timendae,
dum latres et aduleris, des cetera somno?
Tu genus humanum, tua nostrum praeda parentem
et tua procuso silici comes addita naris
150 servavit, facili vitam dum cerneret aere,
naturam ferro dum debellaret et igni.

194