Page 203 - Carmina - Poesie latine

defertur ad vallis et innat
flumina praetereunte penna,

125 pervadit atro dira silentio
lucos rigentis vox volucris, nigras
repente debacchata pinus
exagitat tacitasque quercus.

Haec clamat ingens ornus et audiens
130 procera fagus iussa repercutit,
haec ilices mandata tradunt
letiferis resonare taxis,

haec, bobus agrum dum colit, excipit
manumque buri rusticus erigit,
135 haec pastor exclamansque terret
graminibus pecudes quietas,

haec inter umbras iam druidae stupent
circum tuentes aurea sidera,
et pensa nocturnum trahentes
140 ante focum trepidae puellae.

Sic Haedui Auscique et Senones ruunt
quique arma nigris pendula quercubus
quique ultimi admirantur undam et
saxa laris resonantia albis.

145 Utcumque saxis debilitant mare
illic procellae, litore plurimus
densetur ambactus minacique
Oceano minitantur hastis,

urguente et aestus inruit impetu
150 caterva, harenae iam cumulos levis
extollit atque undas tolutim
quadrupedante quatit tumultu.

Conantur et perrumpere pectore
equi et viri undas caedere mataris;
155 ast agmen indignatus amplo
reppulit Oceanus fragore.

Mox pervicaces carmina concinunt
instructi et acri gaesa vibrant manu...
hic te atrior stratum silenti
160 Oceanus novos ambit aestu,

dum forte nautae flumine leniter
labentis absens cantica percipis
aut aure garritum natantis

203