Page 157 - Carmina - Poesie latine
P. 157

Haec erat Italiae clades, erat extera vis haec
                   illa, ausura sacros exin perrumpere fines
            145    semper, et immani vastatam pondere terram
                   opprimere et segetum cineres urbisque favillam.
                   Tum primum rupes quibus haeret Terminus alte
                   exstructus, magnum qui circumvolvitur arcum,
                   hinc atque inde maris fundo fundatus in aevum,
            150    Punicus excidit serpens fecitque viam vi:
                   tum primum gladiis exsurrexere micantes
                   Taurini patrioque pias in limine vitas
                   proiecere, suum testati sanguine fatum.
                        At vos vidistis rursus qui scanderet Alpes
            155    civis ab Italia romanus, et arma latinae
                   trans italos fines morem ducentia pacis.
                   Nam medius vestri praesens apparuit olim,
                   candidus, effulgens quasi vivo marmore, Caesar.
                   Ille paludatus fulvam ducebat Alaudam
            160    cingebantque ducem fasces et pila cohortis
                   horrida; seu potius laeto sermone serebat
                   multa vel arrepto sulcabat vomere ceras.
                   Nunc res romanas et terra bella marique
                   atque orbem domitum pacatamque undique Romam,
            165    nunc meditabatur concinnas carmine nugas.
                   Hic perhibent, gelido cum ningeret aere, tectum
                   regis inops subiisse feri, qui lacte benignus
                   iuvisset sectoque ignotos ibice cives:
                   cum vero de rege cohors permulta iocari
            170    montivago coepisset, et hic ostenderet illi
                   ante focum scamno rugosum fronte sedentem,
                   atque aliquis verum dixisset cornibus hirtum,
                   qui donaret opes deus, esse sibi Cernunnum;
                   edixisse ducem potius se vivere primum
            175    in pagis istis quam Romae malle secundum.
                   Quid tum prosiliens a scamno, regule, querno
                   tu subito? Nigro flagrabant lumine civi
                   mortales oculi; tibi tamquam caerulus ensis
                   ex acie gemina splendebat. Clarior ignis
            180    exarsit, crepitumque dedit sparsitque favillas.
                   Deinde per anfractus venti mugire diu vis,
                   occulta resonans infinitate locorum,
                   tamquam vox aevi. Tum coram Caesare Gallus
                   septus labra pilis stetit haud minor; atque ait: «Omen
            185    accipio. Regno contentus paupere degam
                   transfigens cervos et lustrans avia montis,
                   donec in Urbe mihi liceat consistere primo».
                   Adrisere omnes sed tum longinqua futuris
                   posteritas visa est saeclis afflare cohortem.
            190    Mox urbem Caesar Taurinis ipse sagatam
                   condidit et vallo cinxit portasque gemellis
                   turribus ornavit dein his considera castris
                   venturi prudens, fortes cum fortibus una,

                                                           157
   152   153   154   155   156   157   158   159   160   161   162