Page 154 - Carmina - Poesie latine
P. 154

HYMNUS IN TAURINOS


                   Taure sacer, qui bina iaces post flumina magnus
                   Eridanique iacens observas labile murmur,
                   viderunt rigida glacie Titanes amicti
                   te macrum saevisque rubis et carice vesci
            5      principio, te membra iugo prosternere montis
                   praecipitesque pati ventos noctemque nivalem,
                   te tacitas augere tuas in saecula vires
                   campis exsultantem urgentemque ictibus auras.
                   Tu gaudens umbra, placido tu gramine felix,
            10     continuavisti bello per saecula bellum.
                   Tranabas fluvios alacer, modo sanguine mixtus
                   paulatim cedens obnixusque Alpibus hostem
                   arcebas, dein insidiis exceptus utrimque
                   acer utroque dato vertebas cornua saltu;
            15     postremo propter Ticinum mole gravi stans
                   torva tuebaris nunc ripas cautus et undas,
                   nunc ultra fluvium populatas hostibus herbas.
                   Mansisti sic taure minax in limine belli
                   obstipa cervice diu cum denique raucus
            20     intonuit tota tuus Italia mugitus.

                                             II

                        Qui tu taurus eras? ΙΣΑΛΟ΢ ne ille ipse sacer, qui
                   ante per Hesperiam magnam perduxit ad oras
                   extremas fato populum nomenque futurum?
                   Ibant vitantes tinctas livore paludes
            25     silvasque indomitas atrisque in rupibus ignes.
                   Aures pellebat suspensas speque metuque
                   vox hominum non ulla, fluens sed murmur aquarum
                   assidue montisque cavi sonor imus et aestus.
                   Emergens stagnis efflabat naribus imbrem
            30     interdum fluvialis equus, qui lentus in agmen
                   vertebat limos oculos rictumque tumentem.
                   Interdum silvas findebant rhinocerotes
                   magno cum strepitu percurrentesque elephanti.
                   Nec populum tectum foliis et frorldibus umquam
            35     cessabant noctu circum terrere leones.
                   Sed tu taurinam pergebas ducere gentem,
                   taure, tuam, cum, tarda prius, vestigia tandem
                   pressisti. Namque ante pedes diffusa iacebat
                   flava palus septemque exstabant gurgite colles,
            40     atque aquilae circum fulvae quandoque volabant
                   stagna lacessentes et inertes questibus undas.
                   At nubem piceam dissultantesque favillas
                   volvebant noctu montes et terra tremebat
                   motibus assiduis subterque incendia caeli
            45     tota palus croceis ardebat livida flammis.
                   Ille dies aberat: tu longo, taure, vocabas
                                                           154
   149   150   151   152   153   154   155   156   157   158   159