Page 155 - Carmina - Poesie latine

mugitu Romam sub aquis algaque latentem
atque erupturam multo post tempore, cum tu
exciperes solem stellis et floribus aptus.
50 Namque est in caelo tua prosilientis imago.
Tum Romam Tellus cingebat pervigil igni
et tonitru. Tu tardus iter per curva tulisti
litora et umbrosas valles amnesque rapaces,
donec permensus totam sine nomine terram,
55 tandem Ver Sacrum sistis populumque sequacem.
Italiam primum laeti dixere bubulci
tum, bone taure, tui. Parvam sed ubique virentem
Italiam mare caeruleum lambebat, et ante
candida flammatis halabat nubibus Aetna.
60 Dein mare tranasti visurus pabula Solis.
Trinacris errantes Tauriscos insula cepit.
Victor ab occiduis veniens sed maximus undis
Alcides vetuitque viam iussitque reverti
intendens arcum minitabundamque sagittam.
65 Tuque iter effectum repetis lenteque recedis
atque Italos agis et retro vestigia calcas
magna pedum, circumspiciens te saepe, tuorum.
Tum quae tarda palus fuit olim, vomere findi
vidisti Romamque seri nudumque serentem
70 pastorem, qui te floresque et sidus et auram
manserat. Hinc etiam longe discedere iussus
egisti populum, cum semper pone videres,
obscurae nocti similem nudumque tenentem
intentumque arcum minitabundasque sagittas,
75 Herculeam tamquam mediis in nubibus umbram.
Sed tandem gemini te fluminis angulus aegrum
excepit durisque domum sedemque dedisti
Taurinis: ubi, longarum memor ante viarum
Italiaeque tuae, grandesque sub Alpibus annos
80 opperiens magno iacuisti corpore custos.

III

Virginei montes Italum, qui celsa petentes
abicitis puri vestem procul omnibus omnem,
quae voces lucos quae personuere cavernas
omina tum vestras! Nam Matres antra colebant
85 et silvas patulis fagis et quercubus atras
candidaque assiduis exercita culmina ventis.
Hae regem fore provectum de clade canebant
duratumque malo, qui certo figere telo
rupicapras solitus, patrias percurreret Alpes,
90 vi nimbi gaudens et verticibus praeruptis.
Hunc niveo viso media inter nubila signo
immemorem subiisse sui discrimina rerum
omnia, vexillum caelo caeleste ferentem,
dum libertatem populis daret undique victor,

155