Page 134 - Carmina - Poesie latine

230 Imperium tibi sorte datum. Cum purpura latis
ex humeris tibi detracta est, en ipse sacrorum
rex fanis prodire novis et mitibus aris
instituit, dein delapsum sustollere sertum
et flavis regis frameati crinibus ultro
235 addere, post belligero pugnare sacerdos.
Ac tempus venit cum formidatus ab alto
hic solio gestans elata fronte coronam
stellatumque manu gladium – stupuere per aulam
legati, rapidum reprimebant tempora cursum,
240 tamquam retrorsus nutu modo iussa referri –
«Quid petitis?» dixit: «Quod rex vester petit, ipse
obtineo, cives. Hic Caesar, hic imperat. Ite!»
Hinc rex sacrificus fasces assumpsit, et arae
viderunt tactas facibus splendere secures.

245 Hae partes, hae, Roma, tuae, cum fixa sederes
in puppi, velles ut nusquam amittere clavum.
Te profugi condunt vasto maris aequore vecti,
tu profugos certas ingenti tollere navi.
Tu sanctum populis iam pridem limen asyli
250 exsulibus; tu mundus item cui semina gentes
et patrias glebas et res et sacra suosque
crediderunt manes; tu dis fugientibus ara,
demisso quamvis inopique immitior uni.
Advectos alii divos in sole colebant
255 taurinoque aras adolebant sanguine pingues;
ducebant alii pompas, et tympana palmis
plangebant, incendentes ululatibus urbem:
illi per flexus atque ambages labyrinthi
sub terris ibant taeda ducente deumque
260 ignotum ignoti secreta voce canebant;
illis pro templo claraeque altaribus urbis
putre sepulcretum; cum caris vita sepultis.
Ante arcas phialae sicca robigine tinctae
pendebant, tenui pendebant lumine lychni.
265 Testis erat lychnus frustra cum sanguine vitam
effluxisse, levem dum somnum mortuus halat.
At roseo germen rostro carpebat olivae,
et se tollebat referens hinc ore columba;
pastor et ipse suos umeros oneraverat agno
270 infirmo, mulctramque manu virgamque gerebat.
Crux inerat, dubium crux esset an ancora. Navem
iactatam ventis et ruptam fulmine tandem
in tuto placidam fundaverat ancora caelo.

Interea quales obscuro vespere nubes
275 diffugiunt ventisque gemunt errantibus actae,
daemones implebant caelum noctemque querellis
expulsi fanis. Fervebant murmure cellae
134