Page 130 - Carmina - Poesie latine
P. 130

Tandem cum flores iam ver aperiret, et undas
                   volveret uberior magno cum murmure Thybris,
                   fulserunt olim campis et collibus ignes
                   undique, nocte sacra, flammas ut curreret amnis.
            50     Pastores circum domibus silvestribus ignem
                   subdiderant, cum mutarent umbracula muris,
                   et flammas saltu superantes rite canebant:
                   «Ignis pure, potens ignis, bone mulciber ignis,
                   has absume casas, hos textos abripe nidos:
            55     non volucres sumus, alme; lupi sumus. Ite, breves res!
                   Iam nos aeternum mansuram condimus urbem,
                   tuque focum penitus certum, vigil ignis, habebis».
                   At parte ex alia iuvenum fera turma fremebat:
                   «Nos errori nos hora fugax aliusque iuvet sol
            60     semper et usque recens antiquis terra sub astris.
                   Vos ultro vobis residem circumdate fossam:
                   nos sine fine manet via nos sine limite tellus.
                   Nempe lupi sumus, ast aquilarum quaerimus alas».


                        Mane Palatinum collem cingebat arator
            65     imas proscindens in quadrum vomere glebas,
                   albaque vacca iugum pariter taurusque ferebat
                   fulvus, et afflabant inter se saepe gementes;
                   innixique pedo caprinis pellibus hirti
                   astabant operi cives hic inde futuri.
            70     At quibus error erat per devia pabula cordi
                   herbaque fertilius pecudum sub dente renascens,
                   semina ridebant caeco peritura veterno.
                   Torvi utrimque oculi; motabat anhelitus auras.
                   Principis hac stabat frater nutritus eodem
            75     lacte ferae, pastor dedignans ore colonum.
                   Sed taciti durare boves tacitosque per omnes
                   pergere terribilem fugientes pone bubulcum.
                   Hic ample sub sole datis immobilis alis
                   forma aquilae visa est opus osservare diu, mox
            80     defixis illuc oculis se mergere caelo.


                        Splendidior gladio patientis vomis aratri
                   tum potiebatur solida per vulnera terra.
                   At iuxta Tiberis lutulento flumine collem
                   lambebat maiora sonans pubemque vocabat:
            85     «Heus, rostro navis qui terram scinditis unco,
                   quam detraxistis navi iam reddite proram,
                   atque in me longos infindite vomere sulcos
                   usque ad caeruleum, iuvenes, maris aequor, et ultra.
                   Est operae!» Sic assiduo cum murmure Thybris;
            90     atque a longinquo crebescens litore vernus
                   ventulus et salsa tangens aspergine nares,
                   «Heus, qui» dicebat «pastores conditis urbem,
                   hic est vestibulum, sunt ostia caerula vobis,
                                                           130
   125   126   127   128   129   130   131   132   133   134   135