Page 132 - Carmina - Poesie latine
P. 132

140    tamquam si ventos deinceps conversus ad omnes
                   tela sagittipotens fatali splendidus arcu
                   mitteret, et quateret medio stans undique caelum.


                        Has caligae trivere vias canthique rotarum
                   atque in mundanos laturae signa cohortes.
            145    Ibant, atque agmen tollebat agreste maniplum
                   quem falx messuerat gladio mutanda, nec umquam
                   purpurei deerant media inter gramina flores.
                   Dein tulit hasta manum, quae germine pullulat una
                   multiplici, post duxit iter lupa. Fortiter ibant
            150    apri silvestres atque immanes elephantes;
                   cum tandem praepes pennis effulsit et auro
                   vis aquilae, terraeque rudes undaeque remotae
                   magnarum flabris exhorruerunt alarum.
                   Invasere vias metis et fine carentes
                   155     pilatae circum legiones, priscaque gentes
                   et populos, qualis pastori signa vago iam
                   sub noctem dederat, cogebat bucina, vitisque
                   exilis cunctos iusta ditione regebat.


                        At divi pugnis aderant in nube gemelli
            160    quos oculis vidit nemo, tantumque licebat
                   stridentes inter lituos raucasque tubas et
                   clamorem fremitumque feros audire sub auras
                   hinnitus. Alter tamquam sol aureus, alter
                   noctis erat similis maesta circumdatus umbra.
            165    Sublimes in equis simul immortalibus ibant
                   florentes iuvenes aeratas ante cohortes.
                   Sed medio in pelago, veherent si forte liburnae
                   cunctantes aquilas et pila sonantia pilis,
                   sidera fiebant et circum fulgida malos
            170    haerebant tremulos oscillantesque antemnas.
                   Hi tibi cursores aderant, Victoria, praesto,
                   hi pariter primo flectebant vespere cursum
                   cornipedum, plausuque viae pulsuque sonabant.
                   Nec mora: mox ad aquam ducebant fontis anhelos
            175    iugis equos, Iuturna, tui; nec sidera caelo
                   occiderant, neque lambebant dilucula nubes.
                   Unus in urbe vigil tota focus, unaque lumen
                   quae per transennas contextas funderet aedes.
                   Opperiens reduces ibi Vesta sedebat ad ignem
            180    aeternum.


                             O tandem placidi, quocumque vocavit
                   nomine vos aetas germanos prisca, sed olim
                   pugnaces ipso furvae sub ventre lupae, dum
                   tot pendent mammae, duo vos certatis ob unam,
                   quos lingua sedare rudi vix illa valebat,

                                                           132
   127   128   129   130   131   132   133   134   135   136   137