Page 133 - Carmina - Poesie latine

185 mors potuit. Dein irrupto qui foedere vincti,
caelestes equites, ut nox est iuncta diei,
continuum luce atque umbra componiti aevum,
intorquete iubas manibus, conscendite saltu,
pellite equos ultro cupidos longe ante viarum!
190 Cum redeant, vestris annexi lora columnis,
augustis ex reliquiis sua ramina carpent.
Visite quae poni vidistis castra quibusve
contigit a terris hostes adferre fugatos:
nunc quoque depugnant igni ferroque cohortes,
195 it pulvis caelo, resonat fragor: aggere complent
aequora, defigunt vallos collesque ruunt ac
magnos perfodiunt occulto tramite montes.
Ad rastros rediit nobis res. Ite secundi!
Antiquos populus pilumnus mente triumphos
200 iusque datum recolat legesque et foedera pacis,
et levet assiduum veterana laude laborem.

At fontis sacras sorberi faucibus undas
percipiens sonitumque pedum (terit ungula terram
ictibus alternis) pallebat muta sacerdos:
205 dein cum vox ingens tacita resonaret in aede
– Salva est res, – vocemque animo numenque premebat
et Capitolinam pergebat protenus arcem
maxima, pontificem iuxta, conscendere virgo.

Sic gradiebatur passu venerabilis aequo
210 prorsus in imperium magnum dea Roma. Tremebant
montes et valles, amnes silvaeque sonorae
sub pedibus Romae procul immortalis euntis;
mille autem passus, legio quot fulgida ferro
progrediebatur, gressu complebat in uno.
215 Unum quemque lapis gressum signabat, et omnes
horrebant spatiis vestigia dissita tantis.

Nimirum populi saevas timuere secures;
namque omnes fines humano maior obibat
unus cuncta regens et pellens cuncta manu vir.
220 Ille orbem gladio, lituo descrivere caelum
vulturiis medius circumvolitantibus augur;
ille aquilas simul, ille leves immittere turmas
atque in veloci clamantem pulvere mortem.
Pacatum sed enim pacatis gentibus idem
225 monstrabat vultum, fluctusque serenus et iras
pergebat mulcere manu qua strinxerat ensem,
et leges ab equo dicebat pacis et artes.

Salve, Roma potens. Fregisti vomere terras
ut placidis demum gauderet dumus aristis.

133