Page 120 - Carmina - Poesie latine

Nam frangit labor et dolor, et nos decipit error
et post assiduos luctus inamoena manet mors.
205 Heu! scelus antiquum luimus, vitamque venenat
serpens ille vetus, moritur qui vulnere Christi!»
Haec Heron, supplex cui blanda voce sacerdos:
«Aspice, sis, puerum. Deus est, mihi crede,... videri.
Hic quoque serpentem figit. Quin hunc sinis aede
210 hic gaudere sua?... Quivis satis angulus huic est.
Incolumem puerum mutato nomine serva,
aut latebris, Heron, si mavis, occule, si quid
tunc te dilexi puerum puer...» Haesitat Heron,
annuit. At magno ruit ingens turba tumultu,
215 deiciunt statuam, diffringunt, fragmina raptant,
dein scopulum scandunt. Praeceps idolon in undas
mittitur, atque haustum placido tegit aequore pontus.
Mobilis ut primum discessit turba, sacerdos
ascendit scopulum. Directi lumine solis
220 fulgebat tremulum late mare. Despicit exspes
in litus: stantem videt ipso in limine templi
semiferum faunum venerabundumque subire
tecta Dei. Radios roseis subtraxit ab undis
Sol: oculi Solem tum prospexere cadentem
225 postremo. Mare paulatim nigrescit, aguntque
nocturnae rauco cum murmure daemonas aurae.
Tum fanum lychnis splendet pendentibus et nox
victa micat flammis: adque aures pervenit hymnus:
«Tu lux vera oculis, tu maior sole, diem qui
230 restituis de nocte novum, tu, dux bone, Christe...»
Deinde silet fanum nigraque absconditur umbra,
et tacitum lapsu percurrunt sidera caelum.
Quaerentis matrem balatus tum tremere haedi...

120