Page 123 - Carmina - Poesie latine
P. 123

Tum quae divitiis inopes iuvisset et aegros,
                   panis egens erravit anus: quam protinus hostes
            100    monstrabant digito dicentes unus et alter:
                   «Rusticiana! Viri luat impia facta Boëthi.
                   Quin Amalis infesta diu fuit ipsa, nec umquam
                   desiit, ausa etiam regis detrudere signum...»
                   Haec Halmal quidam, cui Vuldulf: «O bona mater,
            105    cui geminus gemino dependet ab ubere consul!
                   En, haec illa potens opibus geminaque beata
                   prole, viri felix olim, divo patre Roma est!»
                   «Quaeritat orba cibum frustra quae nutriit omnes».
                        Tandem rex omnes iam discessurus abegit
            110    ut pecudes: dein plaustra vias trivere sonantes
                   praedae plena Gothique equites Amalaeque cohortes,
                   et victor procul auratis evanuit armis.
                   Desertam magno Romam sub sole relinquit.
                        Et tacitam cernens sensim sol occidit afflans
            115    tarda luce tholos et proceros obeliscos:
                   frustraque exoriens e somno suscitat idem.
                   Nullus in urbe sonus, subitae nisi forte ruinae,
                   aut si quid crepitant vento claudente fenestrae.
                   Nulla nisi errantum triviis queribunda canum vox:
            120    qui postquam gemitu resonant monumenta sub urbem
                   assiduo, vulpes catulos educit et ambit
                   templa fori, statuas et grandes cauta columnas.
                   Multus Aventino descendit vertice vultur.
                   Est quod edant. Urbi renovant natale iacenti
            125    augurium. Plectunt imbres caecaeque procellae
                   defunctamque urit flammanti fulgure caelum.
                        Mox ver advenit. Tunc autem effundere coepit
                   nulli conspectos e muto Roma sepulcro
                   atque ex maceriis udis plateisque viisque
            130    tectisque et fracto templorum limine flores,
                   audierat quae divino dea nomine Flora.

                                             II

                                   SANCTUS THEODORUS

                        Aegra Palatinum scandit muliercula montem.
                   Sane quam longe venit: ut quae genua trahat vix
                   et plantas vix tollat humo puerumque gementem
            135    saepius ex ulna subsistens mutet in ulnam,
                   nec cessat mulcere manu nec dicere, Lalla,
                   dum puer infantem mittens quandoque querelam
                   gestit brachiolis et cruscula flaccida motat.
                   «Desine flere, puer: tandem pervenimus: hic iam
            140    has tibi rite deus faciet lactescere mammas.
                   Ille ferae potuit, poteris tu sugere matris».
                   Haec dicens reptat, multiisque per omnia caespes
                   obicitur pedibus late frondentis acanthi,
                   atque oblita sui caecis de stirpibus arbos.

                                                           123
   118   119   120   121   122   123   124   125   126   127   128