Page 119 - Carmina - Poesie latine

Ingressus tacito cellam pede presbyter audit
haec tacitus, tandemque: «Senex, Deus est bonus» inquit
«pastor, qui bene novit oves, qui diligit aequus,
155 qui redimit, qui servat...» «Ais, peregrine, quod aio».
«Immo alia». His dictis ambo siluere: sed alter
alterius vultum et rugas lustrabat, et albam
demirabantur nimis ampla fronte senectam.
Mox alter graviter suspirans incipit: «Acti!
160 effigiem pueri, ceu subter nubila lunam,
invenio... quam longa brevi dilabitur aetas...
te puerum video, puer et comes addor eunti
ad ludum: loculi crepitanti audimus eundem
grammaticum: mihi das usum, si forte, libelli,
165 ipse tibi cerae: quid dicam, subicis: afflo,
quid recites: unaque die vergente redimus,
et mea te, tua me matercula blanda priorem
stans in vestibulo compellat nomine, quod nunc
ex animo fluxo nomen tibi decidit...» «Heron!»
170 exclamatque senex amplexaturque sodalem.
Desuper implexis senibus puer imminet, una
in re defixus nec eos e marmore curat.
At quasi per nebulam lacrimis manantibus illum
aeditumus videt ac maerens affatur amicum:
175 «Heron, ergo ideo tu post oblivia rerum
longa redis, ut sit qui nos expellat ab aris
divineque deum meritum deturbet avorum?»
Squalorem maestis oculis maciemque loquentis
Heron et sensim fissi laquearia tecti
180 respicit et recta cedentes sede columnas.
«Nonne deos» inquit «credis SECURUM AGERE AEVUM?
Hoc memini nobis illum dictare magistrum.
"Ex usu vitae est" suevit quoque dicere "credi
res hominum curare deos..."» Hic Actius: «ALME
185 SOL, idem docuit servantes pollicis ictum
dicere: tum iuvit cantu mulcere deum, qui
et celat promitque diem, qui nascitur idem
atque alius, qui cuncta regit, quem floribus herbis
arboribus vestita patrem cognoscere risu
190 gaudet terra potens, gelidi quem murmure fontes
atque amnes atque alterno mare concinit aestu.
Nos, quibus est melius nihil, omni ex parte beati,
nos homines Solem merito privamus honore?»
Dixerat haec tremulis labris, et macra rigabat
195 ora senex lacrimis. «O felix semper homulli»
hic Heron «genus» inquit. «Habent, reor, istud
ab ipsis flebilibus cunis ad ineluctabile letum.
Heu! cur insolitos vobis placet usque beatis
vestigare deos? Ascitis undique cunctis,
200 cur etiam sacras IGNOTO ponitis aras?
Ignotus vere Deus est, qui sospitat unus,
qui reficit recreatque bonus, qui morte redemit.

119