Page 63 - Carmina - Poesie latine

vergiliisque tuis, recinens saturnia regna,
expectans gentemque novam subolemque deorum,
non messim, sator, ipse metis, non aspicis aevum
ipse tuum! Quamquam ... num mors est ultima rerum
105 linea? Delendum est hoc. Quanto rectius illud
NON OMNIS MORIAR! Quin pars mihi multa ... Quid? Omnis,
omnis ut es, Publi, tibi, ero mihi ego ipse superstes!"
Nil mortale putans secum moriturus abibat,
atque via sacra se nunc deprendit, ut olim:
110 cum cuidam fronti prope frontem impegit. «Horati!»
hinc sonat, hinc resonat tarde et dubitanter: «Aristi!»
Iunxeruntque manus. «Quid agis, dulcissime?» «Quid tu?»
«Quot soles albosve rear surrexe nigrosve
ex quo sub cultro male salsus et improbus hac me
115 liquisti?» «Memini ... tricesima sabbata». «Meque
paene loquax consumpsit». «Ohe!» «Quid dicis?» «Ohe iam!
Nescis? Iste procax sanctas Sybaritide matres
pellicit: iste nigro destringit carmine cives.
Est eques, est dives. Iamque huic parere cohortes
120 incipient, huic iam cedet provincia praedae.
Interea vivis murenas pascit homullis ...»
«Quid narras? Annon mores renovantur, et artes
antiquae redeunt rectusque enascitur ordo? ...»
«Unde huc?» «Rure». «Diu venisti, Flacce, moratus ...».
125 «Fusce, diu». «Poteram dixisse. Audi. Neque maior
Roma fuit, credas, alio neque tempore peior ...»
«Ergo Vergilius cecinit nova saecula frustra,
frustra ego praedixi, frustraque effata Sibylla est ...»
Hic risit Fuscus, sed eodem tempore rugas
130 suspexit Flacci mortemque in fronte cubantem.
Tum gravior: «Dicam ... ne suggere, Credat Apella ...
credendum non sit: dicam tamen. Utor amicis
Iudaeis, ut scis. Dicunt iam tempus adesse
quo princeps pacis sancta de virgine, quo rex
135 nascatur mundi. Vox per deserta locorum,
quae iubeat sternique vias et vasa parari, auditur.
Tum mella fluent, ac pardus et haedus
pascenturque simul vituli catulique leonum.
Occidet omne malum: morietur et ipsa brevi mors ...»
140 «At non me citius». «Quid ais?» «Iam nocte premi me,
Fusce, puto. Nox est. Haec tu fortasse videbis.
Haec rebar vidisse senex ego. Vive valeque!»

63