Page 40 - Carmina - Poesie latine

FANUM PUTRE

355 Quis te deorum, quae dea, dirutum
fanum, tenebat, cum medium sacris
stares in umbris grande luci,
teque pii colerent tribules?

Qui tum tribules? quod genus et quibus
360 sermone, cultu, moribus et modis?
iurisne cultores an armis
omne nefas simul adrogantes?

Abscondit unum cuncta silentium.
Delevit aetas cum populo deum.
365 Fanum ruinam fecit. Ipsam
mox humus obruerit ruinam.

Hic saepe casus, hic mediter vices
et vana rerum conscius, hic deo
converser ignoto, vaganti
370 per populos inopique templi.

Dein secum tacitus, respectans rudera, pergit.

XVII

FINIS RERUM

Heu tempus veniet cum domitum pulvere corruat
templum sole nitens et tremulis sideribus, neque
iam sit quid videat quis neque iam qui videat, neque
375 iam mundus solium sustineat quo sedeat deus:

unus qui vacuo tunc spatio permeet undique,
seque ipso omne quod est, compleat, atque ipse sit omnia
unus. Quid tua tum carmina, quid tum tuus hic labor,
et spes et metus, haec gaudia, tot sollicitudines?

380 Versibus at tenuis foliorum intervenir horror
cautorumque pedum sonitus levis. Ecce viri seu
simioli potius patulae sub fornice nares
velato limbis hederae brevibusque corymbis
apparent limique oculi. Quem respicit et «Quo,
385 Quintipor, exagitas?» inquit Quintus: «quid opus te
circumagi?» «Nempe ut visam, si dicere par est,
rura tibi tua, nempe ut opus tibi vilicus omne
curem, circumagor. Vin me convertire rursus
in mediastinum?» «Iam tu contemnis agellum,
390 optabas nuper». «Tenuit spes rure vacandi
me quoque, qui...» «Quid? Nonne vacas?» «En illa Vacuna»
I ndicat et fanum circum se putre. «Vacuna!»

40