Page 45 - Carmina - Poesie latine

me desiderio tum Caesaris oblanguere,
tum, fugitive, tui. Iamiam venit ille; venito
et tu, si me amas. Belle recitabis utrique,
145 qua tu voce vales atque ore, Georgica. Melli
hoc erit. Aenean mox cantu ad litora duces
nostra. Vale. Simul haec sublegit: «Iam mihi», fatur
«horte, vale: flores mihi iam caulesque valete.
Rorabunt alii putres aspergine porcas,
150 et facient nitidas ex rubro vere corollas!»
Interea egressum ducebat semita vatem
ipsa domum Cilicis. Simul haec iaciebat in auras:
«Vela traham puppimque ad litus fune ligabo:
scilicet in portu lateam. Portune? Quid aeger
155 dixi? Nunc adeo vastum maris aequor arandum!
Aeneae cursum Latias tendentis ad oras
quis dicat, nisi qui patientem dixit Ulixen?
dein et bella canam? mox tentem pastor Achillem?
Non ego. Deductum filo dic, Tityre, cantum».
160 Venerat ad casulam. Monitus conscendere montem
incipit: erepit: iam sensim prospicit infra
caeruleum late labi mare. Lintea longe
omnia collucent, series velut alba larorum.
"Litus ama" vates ait. Ecce in vertice montis
165 attonitum Cilicem videt, atque accedit et infit:
«Ipse ego vela, Cilix, iubeor nunc pandere». «Felix!»
horti respondet cultor. Miratur et addit
Vergilius: «Quid? Tu linquas hunc iussus agellum?»
Ille autem subito: «Veteri me redde paroni!
170 Quam lauto mihi terra urbesque agrique recedent!
Tu laudas flores: florent mihi sidera caeli,
aureoli quorum calyces de nocte dehiscunt.
Tuque et aves et apes: resonant mihi dulce rudentes.
O felix iuvenis, velo ventoque fereris!
175 Inficiere oculos caelique marisque colore!
Nil vita est nisi quam salvam tibi reddidit Auster!
I: quodsi obruerint medio maris aequore venti,
cernere si detur tantum, nec tangere, terram...»
Demisit lacrimas, nihil insuper addere passus,
180 amplexuque senex tenuit pirata poetam.
Qui «TENTANDA VIA EST» rediens aiebat, et ultro
praeteriit pingues hortos aliisque reliquit.

45