Page 33 - Carmina - Poesie latine

CONTICINIUM

Strix repetit nunc cana cavum, nunc noctua rimam,
gryllique sub terris latent.
Iam nec eunt aurae nec inhorrens palpitat arbos,
silentioque ros cadit,
80 stellaeque invitos oculos, una, altera, plures,
iam condidere palpebris...

Dormitat, nec apum strepitus fuit ille, sed una
mussabat circa transennam musca fenestrae,
saeva canens et saepe cadens. Dein crescere murmur,
85 et tremuli litui fractarumque aera tubarum
obstrepere. At tellus equitum peditumque tumultu
mota tonat. Iam Vergilius dilapsus in auras
est nusquam. Stertit submisse Flaccus et idem
flectit equum magnaque edicit voce tribunus
90 ut pilis infesta cohors procurrat in hostes:
aspera vox aegre scabris e faucibus exit.
Tandem verba sonant, sed coepto prorsus aberrant.

VI

BELLUM CIVILE

Venerunt hinc inde duae super arma volantes
utrosque, dum siletur, inter ordines
95 eia! aquilae latis alis et ab aethere terram
micare subter aere fulgidam vident:
alteraque alterius subito petit unguibus ungues,
sonorque caedis arduus ruit ferae.
Circum signa volant avulsae corpore plumae,
100 et ante tempus arma sanguis inquinat.
O aquilae quibus est romana nidus in arce
et una mater, altitudinis sequax,
o aquilae ex auro, rigido quas aere cohortes
tuentur usque fortibusque cordibus,
105 quid paribus pugnare pares prorumpitis? unde
agenda praeda? quemne et unde pellitis,
o cives, hostem? Cives, cum finibus istis
colonus arva dimovens ligonibus,
non nisi consimiles galeas invenerit atque
110 ubique pila, pila utrimque foderit,
Romanos ipsi Caelo pugnasse putabit
et hic perisse contremescet impios.
At quae non contra Caelum, quae bella piorum
piisve non abominanda matribus?
115 Quae sub sole putant tot parvos esse Quirites
quot ista nutrit alma terra parvulos:
tam sunt inter se similes tamque omnium egeni,
parique iure dulce pectus appetunt!
Miramur qui quaeque suos dignoscere possit

33