Page 23 - Carmina - Poesie latine

prospicit, unde sonat singultu rupta querela,
45 tristior audiri puero lugente, senilis.
Namque senex intus sermonem pastor habebat
cum tuguri domino. Propior venit, admovet aurem
Vergilius: celat muscoso cortice quercus.
Huic haerent etiam lapsi folia arida ramis
50 autumni: nonnulla cadunt auraque trahuntur.

UPILIO

Cara fuit conserva mihi, bone. Commoda mecum
durum prandebat panem tenuemque lupillum.
At gustare meo si quando de sale parcus
instanti dederam, nil supra. Saepe sub altis
55 rupibus, ut gelidis albebant prata pruinis,
calfeci sagulo, morior dum frigore, pernox.
LIBERTAS habuit nomen, quo nomine nil est
dulcius. Heu! quotiens, ut abesset causa, vocabam,
quo spem percussae solarer imagine vocis!
60 «LIBERTAS» quotiens iuvit clamare «venito!»

ALTER

Tempus erat: nam fracta, puto, peda multa novasti ...

UPILIO

Immo sum tiro. Pastorem fecit herus, me
postquam triginta frugi perspexerat annis.
Calluerat prius urbano mibi corpus in omni
65 servitio. Fueram famulique vicarius olim
et mediastinus, mox qualis qualis: et egi
ianitor excubias constrictus colla catena
et molui tabula praecinctus pectora sic ut
nil possem ad rostrum digitis afferre farinae.
70 Tandem rus asinum vetulum dimisit, ovesque
credidit ipse cani carioso tutus agendas.

ALTER

Atque vagi sociam permisit habere grabati ...

UPILIO

Non ita, non. Erat inter oves infirmior una
lactis egens etiam nec habens quid sugeret agna.
75 «Hanc ad vicinum multo cum flore sacellum»
inquit herus «fer ab hinc: dic iam vovisse deo me».
«At cum tota fere sit pellis et ossa, sacerdos»
respondi «fors et te dedignetur et agnam.
Iam nulla est. Cur non propriam das, optime, servo?»
80 At dominus ridens: «Habeas: hoc sume peculi».
Tunc ego fronde nova vigil et lactentibus herbis

23