Page 83 - Carmina - Poesie latine

50 et dimetitur natalis sidera caeli.
Cum subito, quasi tum demum formidine captus
«Quid, quo compositum caelum nunc ordine cerno,
quid mihi portendit? quove in discrimine versor?
prorsus in ambiguo nunc nunc moror ipse!» Sed «Aude»
55 mirabundus ait sedato Claudius ore:
«hoc deus avertat, fuerit quodcumque, minatus».
Descendunt. Solus deserta per atria coepit
expectare diu dum dilucesceret exul.
Ut semel illuxit, procul, ut non gavia maior,
60 candida caeruleo pandebat lintea ponto
inque novo sensim manifestus sole phasellus.
Anni tempus erat, monitus cum voce cuculi
surgis et ignavo suspensum rite camino,
nauta, gubernaclum, frumentature, refigis.
65 Namque vocat mare pacatum, vocat aequore lenis
propellens avium cantus atque agmina ventus.
Nunc et in aprico xysto spatiatur et inde
rursus in atriolo non aequis passibus errat.
Hinc fuit atque illinc geminum symplegma videre,
70 nobile, marmoreum: tauri nam cornibus ultor
hinc exsultantis iamque inter vincla minantis
inligat Amphion, corpus miserabile, Dircen
- adlatrat canis, et gaudens in paelice tandem
mater adest -; illinc a diris anguibus, ipsum
75 et duo natorum complexis corpora, frustra
Laocoon manibus tentos divellitur artus.
Nunc hic, nunc illic Romanum forte morantem
aut vultus tenet Antiopes immobilis ultae
inque fugam sese attollens et cornua taurus,
80 aut non vellendis nodis circumdatus heros
aeternusque movet de muto marmore clamor.
Abstrahit inde novo puerorum nenia cantu;
namque chorus verni sub lumina solis ad aedes
substiterat, capita et circumvolitabat hirundo.

85 «Adest, adest hirundo!
novos agens tepores
adest, agens novum ver.
Vides ut alba ventrem est?
at est et atra tergum.
90 Ficos mihi adfer aridas
seu divite ex domo libet
adferre vini poculum
huc fiscinamve casei:
nec graneam nec herneum,
95 si das, hirundo non capit. Donabimur
an sic abimus? at nihil si mi dabis,
non abstinebo quin fores ipsas feram
aut limen aut hanc quae foris mulier sedet:
parvast, feremus nos quidem facillime.

83