Page 210 - Carmina - Poesie latine

Crassa quae campos premit atque taetris
cuncta caligo nebulis recondit,
usque ubi vasti pelagi remotus
380 flectitur arcus,

eximat nobis utinam supinae
turbidas curas et amara vitae,
quaeque volvuntur per opaca, recte
non cupienda!

385 Nos poli convexa beent sereni,
quae fluunt ventis, velut aequor undis,
singula et purus referentis astra
culminis albor!

Namque cor nobis nitet hic et aer,
390 hic patet nobis animusque caelumque,
hinc petit mens iam per inane fines
fine carentes;

hinc et ex ampla nivium corona,
qua patescentes sinuantur alpes,
395 spiritus, praesente deo, videtur
flare per orbem.

Euge! iam sese rota solis effert
aurei: lento gradiens triumpho,
dive Sol, caelos humilesque terras
400 lumine lustras.

Tum super pigras nebulas globosque
nubium molesque gelu rigentes
aestuant undae roseae micantque
culmina circum.

405 Auream sic te, perhibent, pater Sol
in iugo stantem radiavit auspex,
regium libras dum animum fugaces
mentis in alas.

Tum gravi pictum pietate vultum,
410 lenius quo nil leviusque risit,
attigit sol exoriens, suoque
numine complet.

Tum tibi temptat pia corda regnum
pace compostum stabilisque rerum
415 sanctitas virtusque, fidelis et con-
cordia fratrum.

210