Page 179 - Carmina - Poesie latine
P. 179

MYRMEDON

                                                       MARIAE IOANNES d. d. d.
                                                 Formicis formica fave tu candida nigris.

                                        PARS PRIOR

                   Vir tibi me sapiens tradit, formica, magistrae;
                   «vade» ait «et duce formica, piger, utere parva:
                   nam sapit, atque aestate parat, quod frigore rodat».
                   Non mi aurum posco, si quod perhiberis in Indis
            5      egerere: invideant multo cum vulnere Dardae:
                   sit nobis tantilla seges, sit honesta senectus,
                   neu ros omne penus, neu cantibus una sit aestas.
                   Hoc precor in primis doceas, formica, poetam.
                   Quamquam plura potes, potes et maiora, quod auctor
            10     haud malus in sanctum vos iam venisse senatum
                   argutique fori memores prorepere narrat.
                   Quicquid id est, vestro satis est hoc tempore vati
                   mirari longo vectantes agmine fructum,
                   dum resonat pigrae circum nemus omne cicadae.
            15     Sub terris plerumque domus et pervia tecta
                   atriaque et flexis fauces erroribus actae.
                   Aut potius tacitas urbes et opaca putarim
                   oppida pullato penitus fervere popello:
                   sunt vici plateaeque, est plebi trita Subura
            20     et quaedam Via Sacra suos videt ire triumphos.
                   At nox perpetua, at caecis concursus in umbris:
                   qualis ubi in terrae venas obscura vetustas
                   condidit et tacitis ussit per saecula flammis
                   proceras filices atque aerias terebinthos,
            25     temptat saeva rogi nigrantem turba favillam;
                   talis in infernis agitat formica cavernis:
                   sic etiam tellus aetnaeo sulpure feta
                   exercet latebrosa viros puerosque fatigat:
                   perrepunt salebras et tento poplite rupes
            30     dum iuveni gravius teneros onus ulcerat armos,
                   dum graviora trahunt puero suspiria matrisque
                   immemores oblitam adpellant nomine matrem.
                   Nec tamen in tetra caeci caligine sordent
                   Myrmidones; pollentque oculis et forte sequuntur
            35     rara per obscurum tenuis vestigia lucis.
                   Nato septemgemini cum vitro frangitur arcus
                   nescit homo varios oculis transcendere limbos,
                   hinc illinc, acrem qua ducit zona ruborem,
                   qua perit extremus viola color: umbra sed illis
            40     continuat violae ferrugineos hyacinthos.
                   Adde quod articulis inflectunt mollia binis
                   cornua: tot levi videas in arundine nodos,
                   quam puer arenti paulatim cortice nudet,
                   mox equitaturus, lam duplex virgula villo
            45     horret, ut aestivis munitur messis aristis.

                                                           179
   174   175   176   177   178   179   180   181   182   183   184