Page 94 - Carmina - Poesie latine

«Olim...
Semper ego ut mera bella crepem? Concurritur, io,
res geritur pilis et digladiamur honeste:
bellatur belle. Sed et est quod torqueat ora
95 et quod corniculum merita de casside ferme
excutiat, pupi. Nam primuspilus: "Adesdum"
inquit "coge manum, pete collem nomine... nomen
fugit... eum grumum qui corvos pascit ad urbem:
convivabuntur, nobis de more coquis: i".
100 Heu pudet hastatum cum torquibus atque catellis
carnifici servare cruces, assistere morti,
ut vos saepe planis, aut si funambulus anceps
detineat: sicut memini, cum prorsus in aure
non homini soli nisi quid garriret hirundo...
105 barbara sed lingua est, et non intelligitur...» «Quid?
Non intelligimus» canit una voce corona.
«Recte corripitis: paulo altius ordiar.

Olim,
illic unde parant homines opobalsama lauti,
dum vagor, ecce lacus ad ripam visus amoeni
110 stans in navicula, medius caelique marisque,
quidam... quem dicam? Stantem pro litore turbam
ingentem, tamquam pueros pater ipse, docebat.
Vox ripam leni plangebat flamine pulsa
alterni velut unda maris. Faciebat in aura
115 pendens verba velut de caeruleo suggestu.
Ipse videbatur blanda terram, mare, caelum
atque animos hominum tranquillavisse loquela.
Adstabant inopes omnes curisve remorsi
et querulae matres et servi torva tuentes:
120 laetitiam vultus illo dicente trahebant».
«Quid dicebat?» «Eram, nobis ut par erat, illo
in sermone rudis: iactatum saepe sed unum
edidici verbum». «Quod, sodes?» «Eloquar.

Olim
deprendi mediis, sedeo ut nunc ipse, sedentem
125 in pueris. Matres teneros hinc inde ferebant
infantes, quos ille quidem contingeret: ultro
aequales annis currebant undique vestris.
Ille manu mulcens amplexabatur ad unum
omnes. At comites simul obiurgare, minari,
130 matribus irasci: tumidos pacare magister,
sive quis ille fuit. Mox me subeunte, velut si
sese in conspectum tacito pede larva dedisset,
fit fuga. Sed pueri galeam gladiumque paventes
in gremium cari se reiecere magistri.
135 Quid? num cernebant veteris vestigia caedis?
Restiteram. Tum triste quidem sed dulce sonans vox

94