Page 57 - Carmina - Poesie latine
P. 57
145 «Nunc oleis saltem parcat pendentibus aestus
neu contundantur fecundae grandine vites!
Incassumne foco fragiles de more coronas
indidero? specae sordent iam, Manibus hornae?
Sed mihi non dero: est mihi quod nocturna paravit
150 lana peculiolum; messis mihi lecta quod auxit
divitis in sulcis - magno stetit illud - Arelli.
Ibo atque Albano mercabor monte iuvencum
quo Cerum caeso placem Cereremque Laresque».
Haec inter plena crinis oneraverat urna.
155 Cum Flaccus: «Vitulus, virgo, sine crescat in herbis
albanis; gelidus pascat licet Algidus agnos,
tu sale pacato, tu aversos farre penates.
Non oleas aestus mordebit, grandine vites
non contundentur, parcet grave tempus alumnis,
160 tu modo tolle manus luna nascente supinas».
Iam repetit Primilla casam, iam nox tegit imam
Usticam. Albentis summo Lucretile lunae
cornua, uti caelum tenuis si incideret unguis,
aurea praefulgent, aperit Digentia vallem
165 aurea, nocte audent umbrae prodire diurnae.
Tum vates stipulas interque mapalia reptans
aspicit ex nivea manifestam luce puellam.
Assiduo propter gemitu casa nigra sonabat.
Illa manus intenta tenet, tenet ora sub auris
170 suscipiens fusum palmis et fronte nitorem.
57
