Page 56 - Carmina - Poesie latine

At festo mihi tracta die, mihi granea fumet,
95 uno inhient trepidum pueri simul ore catinum.
Nec totam pueris tamen absorbere placentam
tum liceat: mihi tum contingat fallere pastos
frusta reponenti patris in ientaculum et aegrum
quis aliquid faciam noctu lallare puellum.
100 Nec penus omne tamen cella dilabitur, ut mel,
ut mulsum, ut pereat sal, caseus, omniaque uno
ova die: bona namque opibus bene vilica parcit.
Est, siquid festo prodegit, egere profesto».
«Φειδύλη!» hic aliud similis prope Flaccus agenti.
105 Continuo suspexit erum Primilla nec ultra
ausa loqui vitreis admovit fontibus urnam.
Rauca cadens resono sorbetur gurgite lympha.
Tum Quintus, «Pol» ait: «magnam curamque laboremque
et bene moratam narras, Primilla, puellam:
110 nec tu mane sedes nec vespertina quiescis».
Respiciens virgo, «Tangis, pater» inquit «acu rem:
ad fontem mihi saepe canit cassita meanti,
et de fonte caput radit venientis hirundo.
Nec finem inponit nox intempesta labori:
115 nam seros pensum trahitur dubitantis ad ignes
luminis, et solam me territat umbra Vacunae
longaque de nigro bubonis naenia fano».
«At deus» inquit erus «facientes adiuvat: euge,
dis cordi es: pleno hinc manat tibi copia cornu.
120 Nonne tibi laeto fruges effudit agellus
ubere? nonne bonam pascit spem vinca musti?»
Vixdum sustulerat virgo urnam, ponit et «Audi,
Iuppiter,» inquit «erum!» Queritur tum multa: querentis
acre aliquod fauces atque imos temptat ocellos.
125 Nam belle non esse bovi docet: idque dolere
inprimis, oculos quod nunc avertat ab ipsa
nec patulo frondes oblatas ore capessat.
Exuvias frustra contritas anguis et herbas
vase dari, serpylla simul, simul ulpica, ligneo.
130 Post uncta vestem misere deplorat in arca
dilapsam, tineas quae paverit inscia caecas.
Quid, quod furcillas hiberno in tecta reductas
tempore, reppererit sudo modo vere labantis?
Quid, quod nunc nuper spem speca fefellerit? Eheu
135 ad ventum levior iactavit vallus aristas
et volitans risit iactantem gluma per auras.
Tum lunam incusat, simul ova silentia deflet,
ova nec illa quidem pariter nec tempore laevo
supposita, obtuso cum luna senesceret orbe;
140 quae tamen heu nullum rostellum pertudit ova!
Tum pueri morbum, frontem sudore madentem,
interdum nigro concretas sanguine naris
narrat et admotae labris fastidia pultis
et maciem et longis querulam vagitibus umbram.
56