Page 219 - Carmina - Poesie latine

XVIII. - PRECATIO

Magne Deus, si te moriens tacito ore vocavit
cum circum fierent omnia muta pater,
590 et si te extrema quaesivit mater in umbra
parva prole oculos iam fugiente vagos,
hos animos placida tandem solare quiete:
huc patrem et matrem nunc sine ferre pedem.
Nil opus immitis violari iura sepulcri:
595 umbrae concedant huc vel uterque leves.
Aegra vel adloquiis tacitis haec corda leventur:
audiat et matris verba patrisque soror.

XIX. - AD IANUM CRESCENTIUM

Dum facio trepidis haud grata pericula, Iane,
discipulis, temptans mollia corda metu,
600 saepius avertit se mens patriamque revisit
atque amnis patrii flumina parva mei.
Qui nemora et colles queis fecit Gratia nomen
incolis, o nostri dux gregis, atque metis,
nostri vive memor qui tristia ducimus, oti
605 florentes studiis vel minime, exilia.
Sic proprio quam educis agro te protegat umbra
vitis, et hospitibus pocula laeta ferat.

XX. - IOHANNES PASCOLI MICHAELIANGELIO
CONLEGAE

Quando ego chalcidicae visam viridaria Zancles?
quando ego te, interpres callide Stesichori?
610 – Tunc, precor, excipiant una nos Himera; laudat
namque ibi nocturno carmine Tyndarida,
inter odoratas, Erycinae munera, citros,
Elysium quoddam per nemus, umbra senis:
hic Helenen caeci noctu senis umbra recantat:
615 Tyndaris ignovit, non tamen ipse sibi.
Stellarum nitida dicit te nocte sororem,
ipsam nimborum navifragaeque potens
sidus aquae, nimis adspectu, Ledaea, nocentem
et pulcram, supra lumina nostra, nimis.
620 Nam qui vidit, amat, moritur qui nuper amavit:
mutatur dulci morte libenter amor.
Nos Οὐϰ ἔστ’ἔτυμος λόγος οὖτος forte canentem
auribus arrectis accipiemus eum,
quaeque tibi, vates, invidit longior aetas

219